’t Waos gezèllig drök oppe Merret. De zon verweende de kräömkes en de bezeukers en verhuugde d’n animo tot koupe. ’t Rumour vaan handel en wandel dróng door tot in de stadsbös. Naom touw wie de chauffäör de deur opemaakde veur de wachtende binne te laote. Bijnao allemaol vrouwe. Mèt ein of twie plestik tute boe de gekochde waor inzaot. Ein vaan hun, iech sjatde ‘r haverweegs de sestig, knikde m'ch vruntelik goojendaag en zat z'ch neve m'ch. In ein hand droog ze de allerwege aonwezige plestik tuut en in de ander hand… ’n stevige kuulrabi. Ze spreijde de tuut sekuur oet op ‘re sjoet en lag dao de kuulrabi op. Oet de zörreg die häör han aon dat stèlleve besteijde kónkludeerde iech tot ouch in die tuut get zaot veur te ete. Ze waos good en wel oetgeranzjeerd wie de bös optrok… meh ouch metein weer remde: ‘ne fietser!

Op ’n oonverantwoorde meneer snooj dee deveur langs. D’n inhaajd vaan de bös sjöddelde doorein en de kuulrabi vaan m’n buurvrouw rolde eigener beweging de groond op. “Höllep, me kuulke!” reep de vrouw lachentere. Veur de bol door de bös kós goon sjavere heel iech ‘m mèt m’nen eine voot tege en zat ’m toen mèt m’nen andere voot klem. De vrouw had ‘r kemissie neet oet ’t oug verlore en oonder ’t hel-op moompele vaan “Kom heij, diech, batteräöfke!” boog ze z'ch veureuver en plökde ’t kuulke tösse m’n sjeun oet. Ze lag ’t obbenuijts op ‘re sjoet, op de tuut. Nog altied mèt ‘ne lach op ‘r geziech keek ze m'ch aon, ein hand stevig op ‘r kuulke, en zag: “Bedaank, menier. Dat is me greunte veur twie daog.

Iech koch m'ch dat aon dee kraom, dee groete kraom achterdoor op de Bosschstraot. Alle greunte is dao goojekoup en de kinst'ch zellef oetzeuke. Dat deiste in e plestik bekske die spesjaol daoveur gereid ligke en lies ’t d'ch waoge. Kuulrabi weure neet gewaog. Die goon per stök. Klein of groet, ze koste 50 sent.” En mèt ‘ne sjallekse lach roond ’re moond en ’n stum vaan ‘n same- zweerster grinnekde ze: “Daorum höb 'ch m'ch ‘ne dikke gepak. Dao eet 'ch twie kier vaan.” Boenao ze häöre monoloog aofsloot mèt de vraog: “Kint g´r dee kraom?” Iech knikde jao en zag, es bewies tot 'ch dee kraom werrekelik kós: “Miestal móste e tiedsje in de rijj stoon veur aof te rekene. Dat geit nog al ins langsem, dao.” Ze knikde gezapig en zag röstig: “Jao, dat is zoe. ’t Doort soms lang ieste gehollepe weurs.” Meh daan kaom sjijns ’n vervelende gedachte bijj ‘r op want ze vervollegde fel:

“Vendaog is m'ch eine veur gekrope, verdiesjeme. Bijj ’t aofrekene. ‘ne Jonge vent, twie köp groeter es iech. ‘ne Boetelender, zoe te hure. En te zien.” De vrouw verzat z'chzellef en verwisselde vaan hand op de kuulrabi. Nao die korte poos beechde ze gezapig op: “Iech gebruuk ouch wel ins e truukske um ieder aon de beurt te zien. Mer ‘nen inkele kier. Örreges. In ‘ne winkel... of zoe… Iech kin ‘rs genóg, vaan die truukskes. Meh es ‘t d'ch zellef euverkump…” En toen, es veróntsjöldeging: “Iech daon dat allein es 'ch m'ch ech moot spooje. Meh dee! Iech zaog metein tot ‘t eine waos dee … ach, laot m'ch mer liever zwiege. Anders weur 'ch dalik opgepak weges diskriminatie.” Obbins veranderde de oetdrökking op ‘r geziech en de gezapigheid in ‘r stum verdween. Pinnig verklaorde ze: “Meh heer heet ’t geweite.”

Dat kloonk dreigend en iech woord nuijsjierig wat weijer waos gebäörd. De vrouw zat z'ch ins good in pesteur en vervollegde op innigszins klaogenden toen: “Iech stoond bekans väöraon in de rijj, op ‘ne maan of dreij nao, wie dee sjnótskerel m'ch verdutsde tot ‘r ’n paprika mós höbbe. Daoveur mós ‘r veur m'ch door reike. Dao laog ‘nen houp vaan die vröchte in ‘ne groete bak. Roeje, gele, greune… En heer mer drök graaje en käöre. Iech mós zellefs e stepke achteroet doen. Plaots make veur ‘m te kinne laote dabbele. Meh ‘r bleef mer oetzeuke en oetzeuke. Tot de lèste klant veur us ging aofrekene. En toen had ‘r ‘rs sjijns genóg in ze bekske ligke. Heer drejt z'ch nao miech touw, loert m‘ch aon en zeet mèt e raar aksent: ‘Zal ik u helpen, mevrouw?’ Mèt wèlt ‘r m'ch me kuulke oet m’n han pakke veur op de waog te lègke. Iech zègk:

”Maan, dat kuulke hoof neet gewaog te weure. Die goon per stök aon fieftig sent. En iech kin m'ch bès zellef hellepe, huur. Dao höb 'ch diech en geinen andere veur nudig. Lèt mer op d’n paprika’s. Miech wèlle hellepe… dat is ’n aofleijings meneuver. Tot iech m’ne moond zouw hawwe euver die smoesje um veur te kroepe. En de mós achter aonslete, höb 'ch ‘m geweze. Heer zag niks trök en drejde z'ch vaan m'ch aof. Meh achter aonslete… ho maar. Dao had ‘r geine kop veur op. Iech waos raozentig meh wat mós 'ch? Iech kós ‘m slech opzijj sjuive.” Ze pozeerde eve veur häör gif te laote zakke. Veurkroepe. En dat bijj häör. Obbins kläörde häör geziech op en begós ze te grinneke: “Meh ‘ch höb vraak genome. Iech höb ‘m trökgepak. Dee sjinnaos loert raar op es ‘r thoeskump.” Iech trok m’n winkbrouwe op en vroog: “Ao joh? Wie zoe?”

“Nouw,” zag ze, “heer gaof ze bekske mèt paprika’s aon ’n juffrouw vaan de kraom. Die waogde ze en doog d’n handel in ’n plestik tuut. Wie dee sjóbbejak in z’n tesse nao sent mós grabbele had ‘r z’n twie han nudig en zat ‘r z’n tuut neve z'ch op de groond. Mèt tot iech dat zaog sjoot m'ch door de kop… ‘knaaaap, noe höb iech diech.’ G’r moot weite, op de groond langs de boetekant vaan de kraom, had d’n eigeneer plestik tute neergezat, mèt eerappele in. Dreij kilo veur dreij euro. Dat waos veur ‘t iemes dee eerappele mós höbbe gemekelik te make. Meh netuurlik ouch veur de baas zellef waos ‘t gemekelik. En wat höb 'ch noe gedoon? De tuut paprika’s verwisseld veur ’n tuut eerappele. Loert dee effe op z’n neus es ‘r thoeskump, de filoe! Iech höb ‘m neet naogekeke wie ‘r mèt z’n eerappele wegwandelde meh wie 'ch de juffrouw fieftig sent betaolde vroog die boerum iech zoe stoond te lache.

Iech höb häör toen neet gezag wat 'ch noe aon uuch höb vertèld.” Iech mós grinneke um häör verhaol, loerde nao häöre sjoet en zag: “Dus venaovend et geer kuulrabi.” “Nei-hein”, zag ze mèt groete opegesperde ouge kwasi veroontwierdig, “venaovend eet iech paprika.” Daobijj klopde ze op de plestik tuut op ‘re sjoet en vervollegde op ’n fluustertoen vaan deve-oonderein: “Iech kós die tuut dao toch neet laote stoon. Die paprika’s zien betaold!” V’r höbbe us allebeij traone gelache.