DE KLAPROOS OF PAPAVER ALS SYMBOOL

De klaproos Zo teer, met zacht fluwelen blaadjes, het frêle aangezicht is uiterlijke schijn. Fier rechtop , slechts door de wind gebogen, het zwarte hart kloppend van leven , wendt ze zich naar de zon. De ranke stengel zet zich scherp, weet dat hij eens moet buigen. Een korte tijd is ze vol leven , bloeit in volle pracht. In de stilte van de natuur sterft de klaproos een zachte dood . Ilse Steel.

Het leven is zo mooi ! Je kan er van genieten als je maar naar de kleine dingen ziet .

Op de volgende dia het gedicht en de vertaling. Het beroemde gedicht In Flanders Fields is een gedicht van de Canadese militaire arts en dichter John McCrae (30 november 1872 – 28 januari 1918). De definitieve versie schreef hij op 8 december 1915. McCrae stierf toen hij nog tijdens de oorlog in een veldhospitaal werkte aan longontsteking en hersenvliesontsteking. Hij werd 45 jaar oud. Op de volgende dia het gedicht en de vertaling. De Clan McCrae Roll of Honour 1914-18 bij het Schotse Eilean Donan Castle, met daarop enkele regels uit In Flanders Fields John McCrae

Het beroemde gedicht In Flanders fields the poppies blow between the crosses, row on row, that mark our place. And in the sky the larks, still bravely singing, fly scarce heard amid the guns below. We are the dead. Short days ago we lived, felt dawn, saw sunset glow, loved, and were loved, and now we lie in Flanders fields. Take up our quarrel with the foe. To you from failing hands we throw the torch. Be yours to hold it high. If ye break faith with us who die we shall not sleep, though poppies grow In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen tussen de kruisen, rij aan rij, die onze plaats aanwijzen. En aan de hemel vliegen de leeuweriken, nog dapper zingend, tussen 't geschut beneden nauwelijks te horen. Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden nog leefden we, voelden de ochtendstond, zagen de gloed van de avondzon, beminden en werden bemind, en nu liggen wij in Vlaanderens velden. Zet onze strijd met de vijand verder. Met falende handen reiken wij u de fakkel over. Aan u hem hoog te dragen. Verloochent gij ons, dan zullen wij die stierven geen rust kennen, ondanks de bloeiende klaprozen in Vlaanderens velden.

Klaprozen ontkiemen wanneer ze na een lange periode van duisternis in het licht komen, zoals gebeurde op de Franse en Belgische velden die tussen de loopgraven lagen en omgewoeld werden door granaatinslagen. Er is een prachtige dorpsruïne in Noord-Frankrijk, het dorpje FLEURY, zo gelaten als het aan het einde van de Eerste Wereldoorlog – de GROTE OORLOG - werd aangetroffen. Zoals de Fransen de oorlog noemden: LA GRANDE GUERRE. Ruïnes, velden met onkruid en eindeloos veel klaprozen, symbool van het leven dat met een verschrikkelijke overlevingsdrang plotseling op het slagveld verscheen.

FLEURY

Verdriet en vreugde vinden elkaar in de klaproos.

Bloemen geef je niet met je handen, maar met je hart !

Een klaproos rood en broos. Ze is de allermooiste roos.

De klaproos groeit op de allerarmste plaatsen en is bestand tegen droogte en hitte. Het zaad behoudt gedurende een mensenleven kiemkracht in de grond.

Nog een fijne dag vandaag !