Salve Mater
Een psychiatrische inrichting tijdens het interbellum. Juni 2015 ben ik met fotovrienden naar Belgie vertrokken om Urban Fotografie te maken. Urban fotografie is fotografie, in leegstaande gebouwen waar je met, of zonder toestemming van de beheerder fotografeert. Dit was met toestemming, (en betaling) van de beheerder. Het gebouw stamt uit 1920 en is tot 2007 gebruikt als neuro- psychiatrische kliniek Salve Mater. In de topjaren waren hier 1400 patienten. Drie gebouwen staan leeg, een vierde is prachtig gerestaureerd, en is nu een luxe appartementencomplex. Het hoofdgebouw wordt mogelijk heringericht als hotel of congresgebouw. Je ziet hier een impressie van mijn gevoel bij bezoek aan dit complex. Ik heb maar een gebouw bezocht, en ben daarna in het prachtige park gaan wandelen.
Omdat haar dagen door het verleden blijven bezocht, draagt zij de jaren als een glazen huid waar doorheen zichtbaar het embryo van haar angst
Zij weten niet van ‘t opgedragen kruis en leggen met eigen leed geen verband.
Als ik bij u vandaan kom en ik mij weer baad in een meer van geluk en vrede dan verlang ik naar die Stilte
Een optocht van geluiden trekt door de gang. Ze is teruggekropen in haar camouflagebuis en nestelt zich in haar afgetrapte pantoffels
Het licht voor het grote raam wordt diffuus, valt getralied binnen door de takken en twijgen van de bomen, en verschuild zich achter de werkelijkheid
Foto’s Leny Bravenboer Tekst uit het boek ‘ het Duivelskruis ‘ van Michel Martinus