Wanneer iemand binnen honderd meter van het kasteel kwam, moest hij stilstaan en kon zich niet meer verroeren.
Wanneer het maantje in het kooitje schijnt, maak los Zachiël, op het juiste moment ".
Ze wisten niet meer hoe ze thuis moesten komen.
En ze leefden nog lang en gelukkig met elkaar.
Ze kon dieren en vogels naar zich toe lokken.
Toen ze Joringel zag werd ze kwaad, heel erg kwaad.
Daarna veranderde hij ook alle andere vogels weer in meisjes en ging met zijn Jorinde naar huis.
Joringel keek naar Jorinde.
Hij schrok en werd doodsbang.
Er was eens een oud kasteel midden in een diep en donker bos.
De noordenwind begon toen uit alle macht te blazen, maar hoe harder ie blies, deste dichter trok de reiziger zijn mantel om zich heen;
Joringel werd heel blij, raakte de deur aan met de bloem en de deur sprong open.
Ze had wel zevenduizend kooien met zulke bijzondere vogels in haar kasteel.
Toen vond hij de bloem in de vroege ochtend.
Jorinde zong :
Ze ging in de zon zitten en klaagde.
Ook droomde hij dat hij daardoor zijn Jorinde teruggekregen had.
Ze zouden over een paar dagen gaan trouwen en ze hadden veel plezier met elkaar.
Ze schold, tierde en spuwde gif en gal naar hem.
Hij viel voor de oude vrouw op de knieën en smeekte haar om hem Jorinde terug te geven.
Ze was geel en mager.
Joringel kon niets zeggen, niet van z'n plaats komen.
Joringel liep dag en nacht en droeg de bloem naar het kasteel.
Hij riep, hij huilde, hij jammerde, maar het was allemaal voor niets.
Hij liep in de richting van het gefluit en vond de zaal.
De noordenwind en de zon.
Hij streepte bak weg
Ze had grote rode ogen en een kromme neus die met de punt tot aan haar kin kwam.
Het heldere zonlicht scheen tussen de boomstammen door in het donkere groen van het bos.
Ze kwamen overeen dat degene die het eerst erin zou slagen de reiziger zijn mantel te doen uittrekken de sterkste zou worden geacht.
Die dieren slachtte, kookte en braadde ze dan.
Ze mompelde wat, ving de nachtegaal en droeg die in haar hand weg.
Het zingt voor het duifje, zingt voor zijn dood, Zingt lijden, lij, tuwiet, tuwiet, tuwiet.
Joringel ging weg en kwam uiteindelijk in een vreemd dorp.
In het midden lag een grote dauwdruppel, zo groot als de mooiste parel.
Er waren vele honderden nachtegalen, hoe moest hij nou Jorinde terugvinden?
Daar was de heks bezig de vogels in hun zevenduizend kooien te voeren.
Het was een mooie avond.
De noordenwind moest dus wel bekennen dat de zon van hun beiden de sterkste was.
Joringel klaagde ook.
Vaak liep hij rond het kasteel, maar hij kwam nooit te dichtbij.
Hij hoorde wak zeggen
Mijn vogeltje met het rode ringetje Zingt lijden, lijden, lijden :
Dit duurde totdat de heks hem met een spreuk verloste.
en ten lange leste gaf de noordenwind het op.
Toen was Joringel verlost.