Stuurstand Online – het digitale clubblad van de TMC Nr. 10, jaargang 27 Oktober 2016 Colofon Redactie Theo Nagel Leo Waterman Peter Smit Jos Schnitzler.

Presentatie over: "Stuurstand Online – het digitale clubblad van de TMC Nr. 10, jaargang 27 Oktober 2016 Colofon Redactie Theo Nagel Leo Waterman Peter Smit Jos Schnitzler."— Transcript van de presentatie:

1 Stuurstand Online – het digitale clubblad van de TMC Nr. 10, jaargang 27 Oktober 2016 Colofon Redactie Theo Nagel Leo Waterman Peter Smit Jos Schnitzler Hans Joosten Harry Witting Kopij & contact redactie@tmsc.nl De Stuurstand Is het officiële cluborgaan van de Twentse Modelspoorweg Club (TMC) In dit nummer o.a.: Uit de oude doosOpen Dag FREMO Riesa Vrienden van 1:32

2 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Open Dag 30/10/2016 Inmiddels lopen de voorbereidingen voor dit jaarlijkse evenement: de laatste details aan de baan, testrijden, besturing uittesten, persberichten, uitnodigingen, etc.. We hopen op massale opkomst en ook inzet van onze leden; Geert heeft een lijst rondgestuurd maar ik zie nog een aantal namen niet… Waar blijven onze ‘jongste’ leden…? Ook als je niet wilt rijden, of slechts een uurtje, meld je aan! Er zijn klussen zat!meld Natuurlijk is de familie uitgenodigd. Partner (1 !) betaalt geen toegang, (klein)kinderen onder 12 jaar gratis – maar wel even melden bij de receptie! Krijg je gelijk 1 coupon voor een kop koffie of thee – rondje van de zaak! Enne… vergeet je clubshirt niet! BESTUURSTAFEL Theo Nagel Voorzitter SPECIMEN

3 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Anne Haverkamp OP BEZOEK BIJ… Bezoek aan De vrienden van de 1:32 - club in Hoofddorp Op dinsdag 21 juni zijn we op initiatief van Geert Klement in Hoofddorp geweest om daar een bezoek te brengen aan ‘De vrienden van de 1:32’. Dat is een club enthousiastelingen die gezamenlijk beschikken over gigantisch veel 1:32 materiaal. Ze hebben geen vereniging maar een samenwerkingsverband bestaande uit 14 personen waaronder onze donateur Thom Touw. In Hoofddorp hebben ze gezamenlijk een grote hal gehuurd waarin en enorme baan is gerealiseerd. We zouden onze ogen uitkijken zei Thom onderweg en datzelfde hoorden we ook al van Geert dus onze nieuwsgierigheid was groot. We reden er met 8 man in 2 auto's naar toe. Een hele rit. Thom vertelde ons onderweg dat ze iedere dinsdag en zaterdag bij elkaar komen. En aangezien hij het verst weg woont moet hij er nog al wat reistijd en kosten voor over hebben om daar te komen. Hoofddorp ligt tegen Schiphol aan dus daar aangekomen zagen we ook nog wat vliegtuigen landen en dat blijft toch ook altijd een indrukwekkend gezicht. We konden we eerst even een eerste indruk opdoen van de baan alvorens we aan de koffie met ( jaja!) Twentse krentenwegge gingen. Nou, we keken inderdaad onze ogen uit. Een gigantische baan in een hal met afmetingen van maar liefst 50 bij 17,5 meter! Helemaal gevuld met schaal 1:32. Tijdens de koffie werd ons het een en ander verteld over de baan en het ontstaan er van. Ook kregen we aan de hand van een plattegrond van de baan uitleg en advies over de rijmogelijkheden en de beste plekken om onder de baan door te kruipen, want ook dat was natuurlijk noodzakelijk. Treinmachinisten moeten natuurlijk ook daar ten alle tijden hun trein volgen!

4 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Anne Haverkamp OP BEZOEK BIJ… Over de baan 3 ½ jaar geleden zijn De Vrienden begonnen met het aanleggen van de baan en dat werk bestond eigenlijk uit het aan elkaar koppelen van de verschillende modules die in het bezit zijn van de verschillende deelnemers aan het project. Een gedeelte van de baan is ook eigendom van de Ruhr-Lippe Verein uit Duitsland waar veel mee wordt samengewerkt. Zij hadden even geen plaats voor hun modules en daarom konden ze hier onder gebracht worden. De totale rijlengte bedraagt maar liefst 1800 meter inclusief alle opstelsporen! Er zitten meer dan 220 wissels in en in theorie kan men met 12 treinen gelijktijdig rijden. De aansturing gebeurd met ECOS. Verder zijn er o.a. 10 boosters van ieder 8A. De bedrading is uitgevoerd met 1,5 mm(2-aderig). Omdat de baan nu een definitieve opstelling kent is men ook veel meer aandacht gaan geven aan de scenery. Dat kon vroeger niet omdat de modules steeds verplaatst moesten worden.

5 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Anne Haverkamp OP BEZOEK BIJ… En nu rijden… Na de koffie pauze mochten we zelf rijden. Dat kon met de ECOS controller in combinatie met onze mobiele telefoons of tablets. Ik vond het een geweldige ervaring om met schaal 1: 32 te rijden. Het is allemaal nog echter en mooier en gedetailleerder! Om de hele baan rond te komen moet je al gauw een half uurtje uit trekken, en dat hebben we dan ook diverse keren gedaan. Ook na de lunchpauze waarin ruim tijd was voor een verdere kennismaking konden we de hele middag nog rijden. Tegen 4 uur in de middag vertrokken we weer huiswaarts. Het was een mooie en indrukwekkende dag. Ik wil de 1:32 club namens ons allemaal nogmaals bedanken voor hun gastvrijheid. We konden altijd terug komen zeiden ze, nou dat gaan we wat mij betreft zeker doen! En natuurlijk hebben we ze ook uitgenodigd om onze TMC baan een keer te komen bekijken.

6 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende

7 Tekst en foto’s: Rudi Bettman UIT DE OUDE DOOS Excursies uit het verleden - deel 2 – de Teutoburger Wald-Eisenbahn. In de rijke historie van de TMC werden ook toen al regelmatig excursies georganiseerd. Als ‘oudste’ lid van onze Modelspoorclub, heeft Rudi Bettman vele excursies zelf mee gemaakt. Uit de oude doos…. Met de auto ‘s morgens naar Bentheim gereden, hier werd een meermanskaart gekocht. Het was nog in het stoomtijdperk (60-er jaren) en met een BR01 of een 03, dat weet ik niet meer, werd koers gezet richting Rheine. Het volgende station was Ibbenbüren. Uitstappen en lopend naar het Teutoburger Wald-Eisenbahn bahnhof. Met de toen nog personenvervoer uitvoerende Bahngeselschaft, via een prachtige rit zuidelijk langs Tecklenburg, op weg naar Lengerich, waar zich de werkplaats van de TWB bevond. Hun netwerk liep destijds van Ibbenbüren via Lengerich tot aan Gütersloh. Klanten van de TWB waren de Miele wasmachinefabriek in Gütersloh en de Dyckerhoff cementfabriek in Lengerich. Bij aankomst in Lengerich rond het middaguur eerst zum Gasthof om te lunchen. Hier heb ik nog goede herinneringen aan! Nadat we allemaal wat besteld hadden en dat met veel smaak hadden opgegeten, gingen enkele leden zich bezig houden met een z.g. Rotamint - een één armige bandiet die in vele kroegen in Duitsland stond. Het was meer nemen dan geven door dit apparaat. Ondergetekende probeerde het ook een keer, en U raadt het al, mijn lunch werd door de machine betaald! Ik heb dit nog heeeel lang moeten horen…

8 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Rudi Bettman UIT DE OUDE DOOS Na de lunch werd de werkplaats bezocht. Een eenvoudige doch zeer effectieve werkplaats voor die tijd. Op het terrein achter de werkplaats waren diverse tondak rijtuigen ‘abgestellt’, dus buiten dienst en klaar om gesloopt te worden. We vroegen aan de rondleider of we er naambordjes uit mochten voor de verzameling; geen probleem. Ik heb nu nog steeds niet begrepen waar plots alle schroevendraaiers, tangen, etc. vandaan kwamen, maar kennelijk had ieder TMC lid een opvouwbare gereedschapskist bij zich want de sloper hoefde nog maar alleen het dak, zijwanden en onderstel te slopen! Bijgaand een paar foto’s van de teksten die toe in de 50-er en 60-er jaren in deze rijtuigen gebezigd werden. In elk geval trok ‘s avonds iedereen opgetogen, en met veel emaille borden in de zak, huiswaarts.

9 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Foto’s: Jaap van Musscher GLOBETROTTER Smullen voor groot en klein! Riesa _ Fremo treffen Jaap van Musscher was begin oktober in het oosten van Duitsland om deze bijeenkomst te bezoeken. 2 Dagen – en nog niet genoeg tijd om alles te zien…. !

10 Tekst en foto’s: Theo Nagel WORKSHOP Op woensdagavond 22/11 organiseren Hans Evering en ondergetekende een workshop Verlichting Inbouwen. De vorige workshop – destijds door Raymond en Roy Post gegeven – was meer gericht op zelfbouw van de verlichting met behulp van (goedkope) losse leds ‘aan de meter’. Ditmaal gebruiken we standaardstrips van de firma Hüfing-tronic waar potmeter en gelijkrichter al op zit. Wel iets duurder, maar ook voor de beginners goed te doen. De avond staat dan ook in het kader van zelfwerkzaamheid; neem je eigen D-trein rijtuig mee en voor een paar Euro werkt het gegarandeerd. Nog mooier is als je gelijk figuurtjes (te koop bij Raymond) en gordijnen inbouwt… wel zo echt!Raymond Wanneer?Woensdag 22/11 van 19:30 tot 22:00 Waar?TMC clubruimte Kosten?€ 5,- per rijtuig, materiaal inklusief (strip, stroomafnemer, elco) + koffie! Voor wie?Leden en donateurs; maar wel zelfwerkzaamheid!! Aanmelden?JAZEKER! Er is beperkt plaats (ca. 8 personen – bij grote belangstelling komt er een vervolg), mail ons en vermeld hoeveel sets je wilt bestellen (ter plaatse € 5,- per set betalen!) en welke lengte strip: 230mm voor rijtuigen 1:100 of 285 mm voor 1:87. Bestellen = kopen!mail ons

11 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende mist. Vol bewondering kijken wij nog lang achterom. Pas op het moment, waarop de sluitlichten helemaal verdwenen zijn, gaan we verder. Misschien staan er vandaag beneden op het kleine rangeerterrein nog wat wagons met carbid en lukt het ons om wat te ritselen voor een geintje onder de les. Ver weg hoor ik geluid. De realiteit keert langzaam terug: 'Ga je mee even zwemmen?' Traag verlaat ik het nostalgische paradijs. Toch nog maar even de laatste zonnestraaltjes en het blauwe, zijdezachte water proeven. Morgenvroeg brengen de captain en zijn crew ons hopelijk weer veilig naar een winters Nederland. Daar kan ik af en toe even heerlijk verder genieten van wat was, kijkend naar een modeltreintje dat een spoorbrug nadert waarop vier jongetjes uitbundig staan te zwaaien. http://www.schooltv.nl/beeldbank/mmbase/images/3609130 Tekst: A.Dwarsligger Column Sorry…. Maandagavond 10 oktober. Ik zit achter het stuur van m’n comfortabele auto op weg naar een hopelijk opgewekte clubavond. Er dwarrelen wat gedachten door mijn hoofd. Het excuus van onze minister-president komt zo maar voorbij. In de verkiezingsstrijd beloofde hij veel. Men geloofde in zijn innemende glimlach. Eenmaal genesteld in het regeringspluche moesten er compromissen gesloten worden en daarom verdwenen alle gemaakte beloften met spoed in een onderste bureaulade. Als er weer nieuwe verkiezingen aan de horizon verschijnen, moet er wel iets gebeuren om geloofwaardig te blijven. Dus klinkt er een breed uitgemeten luid ‘Sorry, het spijt me echt’. Hij glimlacht daarna zijn brede lach, doet een plas en stelt dra de kiezers weer veel moois in het vooruitzicht. Ooit werd zulk gedrag veroordeeld als onbetrouwbaar, niet te tolereren. Dat is volledig voorbij. Murw gebeukt wellicht door de gedachte: ‘Wij kunnen ons opwinden, boos maken, maar wat helpt het? Men glimlacht, doet een plas en gaat verder waarmee men bezig was.’ Misschien komt er bij mij dus ook ooit een moment, dat ik de snelheidslimiet aan mijn laars lap en tegen de dienstdoende agent zeg: “Normaal houd ik mij aan de maximumsnelheid, maar zojuist moest ik een compromis sluiten. Dus sorry, het spijt me echt”. Ik glimlach vriendelijk, geef een dot gas en rij met dezelfde snelheid verder. Misschien zeg ik ook nog wel eens tegen een conducteur: “Normaal check ik in, maar vandaag kwam mij dat even financieel niet uit, dus sorry, het spijt me echt. De volgende keer zal ik het gewoon wel weer volgens de regels doen”. Ik stap daarna uit, verscheur de boete, wuif hem na, loop strak achter iemand aan het toegangspoortje door en verlaat glimlachend het station….!

12 ONZE SPONSOREN HIER had ook uw advertentie kunnen staan…! DE TMC zoekt adverteerders, mail info@tmsc.nl voor een passende offerte!